Υπάρχει κάτι στη θάλασσα που σε επαναφέρει. Μια ησυχία, ακόμα κι όταν έχει κύμα. Ένας ρυθμός που δεν βιάζεται. Κι εκεί, κάτω από τον ήλιο και μέσα στον καλοκαιρινό αέρα, όλα όσα σε άγχωναν φαίνονται πιο μικρά.

Μετά το πανεπιστήμιο,  μετά από ξενύχτια, άγχος, deadlines, μαθήματα, αποφάσεις — η επαφή με το καλοκαίρι δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Ο ήλιος σε αδειάζει από ένταση. Το αλάτι στο δέρμα και τα βρεγμένα μαλλιά γίνονται το πιο αυθεντικό «ντύσιμο» ελευθερίας.

Ο καλοκαιρινός αέρας το απόγευμα, όταν έχει πέσει ο ήλιος αλλά η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα, είναι υπενθύμιση: Να μην τρέχεις, να μη σκέφτεσαι το “επόμενο βήμα”, να ζεις αυτό που είναι τώρα.

Μπορεί να είναι μια βουτιά με φίλους, μια πετσέτα στην άμμο, ένα βιβλίο στη σκιά. Ή απλά να κάτσεις και να κοιτάς τη θάλασσα.

Ό,τι κι αν είναι, κράτησέ το. Γιατί δεν είναι απλώς διακοπές. Είναι επιστροφή στον εαυτό σου.